Een paar jaar geleden had ik het koud. Ik voelde het zelf niet. Omdat het verdriet zo groot was. De deur zwaaide open. Daar stond ze. De vrouw met wie ik een afspraak had. Ze keek me aan en liep terug naar binnen. Met een sjaal in haar handen kwam ze terug. Ze sloeg de sjaal om mij heen. Mijn handen pakte ze tussen de hare. “Hier is een sjaal, om je te warmen. Die mag je hebben en altijd met je meedragen.”, zei ze. En dat deed ik.

De sjaal was warm. Steeds minder koud kreeg ik het. Ze bleef vaker aan de kapstok hangen. Ik was mijn eigen warme sjaal. Tot vorige week. De kou kwam tot op mijn bot. Ik voelde het. Nu kon ik haar zelf pakken. Mijn sjaal. En om mijn schouders doen. Zorgen dat ik weer warm word. Dan kan ze weer aan de kapstok. Tot die tijd draag ik haar. Mijn eigen warme sjaal.